Liebster Award

Bardzo, ale to bardzo mi miło, ponieważ zostałam nominowana do Liebster Award przez zayanka.
Dziękuję! :)
Krótkie wyjaśnienie:
"Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę". Należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz ich o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował."

No to zaczynamy. :)
Enjoy!
Pytania od zayanka :
1. Jak masz na imię?
Natalia. xd
2. za co lubisz 1D?
Hmmm... Uwielbiam ich za to jacy są i kim są, bo uważam, że są dobrymi ludźmi i zasługują na wszystko co najlepsze. Kocham ich za to, jaką tworzą muzykę. Za to, że są takimi debilami i mimo, że od X Factor minęło trochę czasu nie uderzyła im woda sodowa do głowy i nie zmienili się aż tak bardzo. Spoważnieli, ale to nadal moi chłopcy ze schodów. Kocham ich za to, jak traktują fanów, bo w gruncie rzeczy nie są dla nas, aż tacy źli i złego słowa nie mogę powiedzieć na ich temat. Która gwiazda robi twitcam po powrocie z trasy mimo tego, że zasypia na stojąco i potrzebuje odpoczynku? :)
3. jakich artystów jeszcze lubisz?
Słucham tego co mi przypadnie do gustu, nie jestem wybredna i nie ograniczam się. Prócz Directioner jestem też Belieber i Mayniac.
4. od kiedy jesteś directionerką?
Grudzień 2011. :))
5. który z chłopców jest twoim ulubionym?
Nie nazwałabym go ulubionym, ale tym, do którego mam największą słabość. :) Jest nim mój Irish Boy, Niall. ;3
6. ulubiona piosenka?
Mam dwie. ;D One Direction - Forever Young i Justin Bieber - One Time
7. gdzie chciałabyś mieszkać?
Sama nie wiem. Nigdy się nad tym nie zastanawiałam. Chciałabym spróbować mieszkać za granicą. ;)
8. czemu piszesz bloga?
Mam bardzo wybujałą wyobraźnię i mnóstwo pomysłów. Pomyślałam, że może być to coś fajnego i może komuś się spodobać. ;)
9. twoje największe marzenie?
Chciałabym być szczęśliwa co wiąże się z tym, że chcę również poszaleć na koncercie chłopców w Polsce i spotkać wszystkie poznane osoby przez Twittera. :)
10. masz jakieś przezwisko?
Nie. Hahaha. Ostatnio niektórzy mówią na mnie zdrobniale. xd Chyba nie można tego podciągnąć pod ksywkę.
11. oglądasz brytyjski XFactor?? masz faworyta??
Oczywiście, że oglądam. Mam faworyta, są nimi Union J. Głosowałam również na District3, ale odpadli. - . - W ogóle myślę, że ten XF jest ustawiony, ale to inny temat...

Blogi, które nominuję to : 

1.http://braterstwo1d.blogspot.com
2.http://lying-naked-on-the-floor.blogspot.combiony
3.http://the-last-sign.blogspot.com
4.http://imagin1d.blogspot.com/
5.http://shestolehisheart.blogspot.com
6.http://ordinary-not-ordinary.blogspot.com
7.http://no-more-fears-no-more-crying.blogspot.com
8.http://1d-zakazanamilosc.blogspot.com
9.http://dotknij-mej-duszy.blogspot.com/
10.http://fallinloveinimagine.blogspot.com
11.http://love-story-1d-opowiadanie.blogspot.com

Kolejność jest zupełnie przypadkowa i nie ma znaczenia.  ;)
Pytania ode mnie to :
1. Skąd pomysł by pisać blog?
2.Masz jakieś miejsce, do którego udajesz się, gdy brak Ci weny, bądź jesteś w dołku?
3.Jak i w jaki sposób ''poznałaś'' One Direction?
4.Ulubiona książka? (Jeżeli takową masz. :) )
5.Masz jakieś fobie?
6.Wiążesz z pisaniem jakieś szersze plany ( np.: chciałabyś wydać książkę), czy jest to raczej Twoja odskocznia i coś dla umilenia czasu?
7.Przykro Ci z powodu rozstania Danielle i Liama?
8.Do którego z chłopców masz największą słabość i dlaczego?
9.Dążysz do spełnienia marzeń, wydaje Ci się to realne?
10.Która pora roku oddawałaby Twój charakter najlepiej, dlaczego?
11.Twoi ulubieni artyści? Należysz do innych fandomów, prócz Directioners?

No, to tyle. Jeszcze raz bardzo dziękuję!

Jeżeli ktoś jeszcze nie czytał to post niżej czeka na Was nowy rozdział. :) Zapraszam.

Rozdział 15

-I jak? Jak było? - uśmiechnął się Harry wpuszczając Kimberly do samochodu. Delikatnie uśmiechnęła się, wzruszając ramionami.
-Normalnie. Tak jak przed wczoraj, tydzień temu... A jak miałoby być?
-No nie wiem... Może jakiś przełom? Pasy...
-Odwykowa Nazistka Cię wzywała. Chce pogadać. - powiedziała ciszej, przewracając oczami. Harry zmarszczył brwi, obrzucając ja pytającym spojrzeniem.
-Przeskrobałaś coś?
-Ja? Nie! Nie wiem czego chce. Może się jej podobasz. - zaczęła się śmiać. -Wiesz, Ona ma tylko z 50 lat i zmarszczki nawet na nosie. Jest całkiem apetyczna... - wyznała nie przestając się śmiać. 
-Poczekaj, zaraz wrócę. - pokiwał z politowaniem, przyglądając się Kim. Zrobiła się całą czerwona i nie mogła złapać tchu, mimo to nie przestała się śmiać.
-No nie wiem czy tak zaraz.
Oparła się o siedzenie, licząc przechodnich, którzy mijali auto nie zaszczycając jej nawet spojrzeniem. Nie przeszkadzało jej to. Każdy z nich wyglądał tak samo. Myślała o tym, że być może wśród nich jest ktoś, kto wpadł w jeszcze większe bagno niż ona i nie ma nikogo, kto mógłby mu pomóc. Nie ma kogoś takiego jak Harry, jak całe 1D. Zrobiło się jej głupio. Mogła sobie jedynie wyobrazić kogoś na jej miejscu. Prawdopodobnie skakałby ze szczęścia. Zastanawiało ją to, że tak na prawdę  przez ponad dwa tygodnie z resztą zespołu zamieniła łącznie tylko kilka prostych zdań. Nigdy z nimi nie rozmawiała dłużej niż kilka sekund. Mówiła ''dzień dobry'' bądź ''cześć'' i ''będę w pokoju'' z czego ostatnie i tak zwykle kierowała do Loczka. Nie wydawało jej się by kogokolwiek prócz niego obchodziła jej obecność. Może czas to zmienić?
Harry zapukał w szybę pasażera, pokazując by otworzyła samochód od środka i mógł wejść. Rozmawiał z kimś gorączkowo przez telefon, tłumacząc osobie po drugiej stronie gdzie się właściwi znajduje.
-Paul. Za godzinę mamy wywiad, zapomniałem. - podrapał się w głowę, intensywnie myśląc.
-W takim razie, co my tu jeszcze robimy?
-Musimy jeszcze skoczyć w takie jedno miejsce. - posłał jej uśmiech, a ona spojrzała na niego jak na kretyna.
-Jeżeli się spóźnisz, Paul Cię zabije, a reszta będzie miała przechlapane. - pokręciła głową z niedowierzaniem. -Nawet ja to rozumiem...
-Shhh, znam jego czuły punkt. Trzeba to wykorzystać.
      Okrągły, drewniany stół, przy którym z zdeterminowana miną siedział Paul wraz z Cindy, zastanawiając się co powiedzieć i jak dobrać słowa, sprawiał, że Hope czuła się jak gdyby cofnęła się w czasie o kilka lat i słuchała pierwszego, nieudolnego wykładu wujka na temat wagarów. Miała ochotę zacząć się śmiać.
-Jesteś pierwszą osobą, której to powiemy i chcielibyśmy znać Twoje zdanie na ten temat... - oznajmiła Cindy, zwracając się do Hope.
-Słucham. - uśmiechnęła się, próbując rozładować napięcie.
-Okej... Postanowiłem, to znaczy... uh.. Ja.. My postanowiliśmy. To znaczy ja i Cindy...
-Powiedz to, po prostu to powiedz. - przerwała wujkowi.
-Pobieramy się. - powiedział szybko, zamykając oczy.
-Wy co... ? - spytała nie dowierzając w to, co usłyszała. Paul delikatnie otworzył jedno oko, a po chwili drugie. 
-Długo nad tym myśleliśmy... Jeżeli masz coś przeciwko to.. - Hope zaczęła się gorączkowo śmiać, wprawiając tym samym Cindy w osłupienie.
-Serio? - nie przestawała. - Wy.. Wy serio myśleliście, że będę się wściekać? -spytała pomiędzy salwami śmiechu. -Myśleliście, że będę Wam zabraniać? Powinnam się teraz obrazić. Czy ja jestem a ż tak straszna? - skrzyżowała ręce na piersiach, opierając się o blat. Paul przytulił ją najmocniej jak potrafił, aż wydała z siebie pisk. Liczył się z jej zdaniem i był pewien, że nie będzie miała nic przeciwko, ale wolał się upewnić. Nigdy nic nie wiadomo.
-I będę mogła pomóc Ci wybrać sukienkę? - spytała, a jej głos drżał z podniecenia.
-Oczywiście, ale ty jako drużka też będziesz musiała...
-Zaraz, zaraz... będę drużką?! - pisnęła.
-Tak. Jeżeli chcesz. - Cindy nie kryła rozbawienia. Hope wyglądała jak małe dziecko. Podskakiwała i uśmiechała się nienaturalnie szeroko.
-Muszę powiedzieć Sophie, ale będzie miała minę... - szczerzyła się, zakładając kurtkę. Nie słuchała tego, co miał do powiedzenia jej wujek. Myślami była już przy przyjaciółce, chwaląc się z tego, co usłyszała.
-Ej, ale wpadniesz jutro? Musisz Nam pomóc w kilku rzeczach... - spytał, ale ona nie odpowiedziała, zasalutowała mu z uśmiechem, biegnąć w kierunku auta.
-Nie spodziewałam się, że ucieszy się aż tak bardo. - wyszeptała Cindy, wtulając się swojego przyszłego męża.
-Jest wyjątkowa. Dziwna, ale wyjątkowa. - uśmiechną się sam do siebie, machając Hope na pożegnanie.
      Kim krzątała się po kuchni w poszukiwaniu jakichkolwiek produktów, z których mogłaby przygotować kolację. Nie miała jednak szczęścia i wystarczających umiejętności by wyczarować coś z niczego w dodatku dla sześciu osób. Postanowiła, że dziś zje razem z resztą, a co więcej to ona coś ugotuje. Lodówka świeciła pustkami, więc czekało ją tylko jedno - zakupy. Miała szczęście najbliższy supermarket znajdował się w pobliżu domu, więc spokojnie mogła się przejść.
Spacer dobrze jej zrobił, ostatnio rzadko wychodziła, a w szczególności sama. Harry pilnował ją, ale ona nie miała mu tego za złe. Wiedziała, że sobie na to zasłużyła i jeśli nie będzie robić problemów z czasem ustąpi. Miała szczęście, że w porę zaczęła terapię, a dodatkowym plusem było to, że przyznawała się do nałogu, nie musiano jej tego uświadamiać. To był wielki plus.Zyskiwała na czasie.
Zatrzasnęła bramkę i serce podeszło jej do gardła. Na werandzie stała dziewczyna i uśmiechała się do niej szeroko. Miała w głowie najgorsze scenariusze i w ogóle nie rozumiała ich powodów.
-Cześć! - krzyknęła i momentalnie znalazła się przy Kim. - Pomogę Ci. - zaoferowała się, zabierając jej jedna torbę. -Jestem Hope. - podała jej wolną rękę.
-K-Kim. - uścisnęła zszokowana kruchą dłoń dziewczyny.
-Idealnej Piątki nie ma? Sophie mi mówiła, że Harry był i mnie szukał...
-Aaaaaaaaaa... To Ty jesteś tym czułym punktem Paula. - powiedziała bardziej do siebie niż do Hope, a ona nie przejęła się tym co powiedziała Kim i nie drążyła tematu. Teraz wiedziała skąd Brunetka się tu wzięła. -Chłopaków nie ma, ale możesz poczekać na nich. Nie wiem kiedy wrócą, więc to może trochę potrwać, ale będzie mi miło. - powiedziała, wyciągając klucze do domu.
-Nie, chyba spasuję. Dziękuję za zaproszenie, ale znając fanów szybko ich nie wypuszczą. - zaśmiała się. -Do zobaczenia. - pomachała jej, uśmiechając się szeroko.
-Do zobaczenia. - odpowiedziała tym samym, a po chwili zniknęła za drzwiami.
      Głośne śmiechy i dziwne dźwięki obwieściły powrót chłopców. Kim stresowała się z każdą chwilą coraz bardziej. Nie miała odwagi wyjść z kuchni i nie musiała tego robić, ponieważ Niall uprzedził ją i sam wpadł do kuchni, wyręczając ją.
-Cześć! - powiedziała wesoło. Sama się zdziwiła, że jej głos brzmiał naturalnie i wesoło.
-Hej. - chłopak uśmiechnął się szerzej, zaglądając do garnków. -Sama to zrobiłaś?
-Ja... to znaczy, tak, sama. A co? Nie smakuje Ci? - spytała.
-Chłopaki! Kim zrobiła kolację! Do kuchni! T e r a z ! - wrzasnął na całe gardło. Po chwili do kuchni wpadło całe One Direction, a Kim oblała się rumieńcem.
-Pomyślałam, że moglibyśmy zacząć od początku. Chyba za pierwszym razem nie wyszło nam to za dobrze... To trochę z mojej winy. Wiem, że spadłam z księżyca i nie wiecie o mnie totalnie nic, prócz tego, że Harry mnie przygarnął i tak dalej... Jestem Wam cholernie wdzięczna za wszystko, bo wiem, że równocześnie moglibyście kazać mi się wynosić, ale nie zrobiliście tego i ... Dziękuję. Na prawdę dziękuję. - powiedziała na wdechu, a Harry uśmiechnął się do niej szeroko, co ją podbudowało. -To jak będzie?
-Oo! Chodź tu! - krzyknął ponownie Niall, ale tym razem ciszej, przytulając mocno Kim. -Wybaczam Ci wszystko, co tam chcesz, tylko zacznijmy już jeść, bo to pachnie fantastycznie... - wyznał, a wszyscy wybuchli śmiechem.
                                                            
                                                                    ~*~
Wróciłam. : ) Pamięta ktoś z Was historię Hope, czy już zapomnieliście? Mam nadzieję, że nie.
Nie było mnie tu.. troszkę długo. Za długo. ;< Mam usprawiedliwienie. Miałam brak weny i chodź wiedziałam co chcę napisać, nie umiałam sklecić żadnego zdania... Pisałam też testy i to na nich musiałam się skupić bardziej niż na czymkolwiek.

Bardzo jest mi miło czytać wszystkie te miłe komentarze. To mnie na prawdę motywowało i jak widać zmotywowało. :) Mam nadzieję, że i teraz się nie poddacie i dalej będziecie tak pięknie komentować. Dziękuję!
Bardzo przepraszam jeżeli nie było mnie u kogoś. Mogłam nie zauważyć, starałam się odwiedzać każdy blog i robić co do mnie należy. ;)

Mam do Was wielką prośbę:
Każdy kto chciałby być informowanym o nowych notkach na Twitterze, niech zostawi swój nick w komentarzu, niezależnie od tego czy go j u ż informuję czy n i e. Nie chcę spamować komuś kto np. przestał czytać, czy coś takiego. ;) Możecie to dla mnie zrobić?
Kontakt ze mną:
Twitter: @HotStuffNiall
Ask.fm : http://ask.fm/HotStuffNiall
Piszcie i pytajcie śmiało, nie gryzę. :)

Do następnego! ;*

Rozdział 14

      Kimberly wbijała wzrok w jeden punkt, zastanawiając się co może ją spotkać po wejściu do domu One Direction. Nie wiedziała czego się spodziewać... Akceptacji? Mogła na nią liczyć? Zrozumienia? A może wręcz przeciwnie... Obawiała się tego, że będą na nią patrzeć z litością. Nienawidziła tego, a często się z tym spotykała. Nie znała ich. Twierdziła, że byli z dwóch różnych światów, zupełnie odmiennych. Ona - pełna problemów, normalna, niczym nie wyróżniająca się nastolatka. Oni - poukładani, rozpoznawalni, idealni. Nie mogli tak po prostu zabrać do domu pierwszej lepszej przybłędy i się nią opiekować. Tyle, że dla Harrego Kim nie była przybłędą.
-Spokojnie. - uśmiechnął się do niej pokrzepiająco, widząc jak się denerwuje. -Wszystko będzie w porządku. Zobaczysz. - zatrzymał samochód, a ona natychmiast odwróciła się w jego stronę. Nie było go na miejscu kierowcy.
-Obiecujesz? - spytała, kiedy otworzył jej drzwi.
-Obiecuję. Na paluszek. - uradowany złączył ich małe palce prawych rąk.
      Wnętrze domu wydawało się jej być zupełnie obce, inne i nieznane, takie było. Pełne przepychu, nowoczesne, inne niż to, do którego była przyzwyczajona. Dom tętnił życiem. Z salonu dochodziły krzyki Liama i Louisa grających na Play Station, w kuchni Niall śpiewał operowym głosem. Słysząc to, Harry przewrócił teatralnie oczami.
-Musisz się przyzwyczaić. - zaśmiał się, a ona przytaknęła.
-Do cze... Hej! - wydarł się z kuchni Blondyn, lustrując Kimberly wzrokiem. Chwilę później stał przed nią, szczerząc się. - To ty jesteś Kim? Dużo o Tobie słyszałem. Cieszę się, że mogę Cię poznać osobiście. Jestem Niall, a tak w ogóle...
-Niall! - warknął Harry, przerywając potok słów wylewających się z jego ust. Obserwowała rumieniącego chłopaka.
-Przepraszam... - wydukał, a ona nie odpowiedziała. Nie wiedziała za co ją przepraszał,nic takiego nie zrobił. Wpędził ją w zakłopotanie, nic poza tym. Zanim się obejrzała wyrosła przed nią jeszcze dwójka domowników. Zareagowali inaczej niż ich poprzednik. Uważnie dobierali słowa, mało mówili, za co w głębi duszy była im wdzięczna. Wdzięczna za to, że nie zadawali pytań.
-Gdzie Zayn? - Harry zauważył, że go nie ma.
-Myślisz, że powie dokąd się wybiera? - uniósł brwi Liam, on jedynie wzruszył ramionami.
-Chodź... - pociągnął delikatnie Kim za łokieć. 
      Prowadził ją na piętro - do jej nowego pokoju. Szła patrząc jedynie na nogi jej przewodnika. Stawiał duże kroki. Zatrzymał się przed białymi drzwiami, takimi jak każde inne w całym domu. Otworzył je i gestem zaprosił dziewczynę do środka. 
-Masz pokój blisko mojego, wiesz w razie jakbyś miała koszmary. - puścił jej oczko, szczerząc się.
-Dziękuję, Harry. - usiadła na łóżku uważnie przyglądając się wnętrzu jej pokoju. Był o wiele większy niż ten, który zamieszkiwała w swoim domu.
-Nie ma za co. Prześpij się, a jeżeli będziesz czegoś chciała to krzycz, albo po prostu zejdź do nas, ok? - przytaknęła, więc kontynuował. -Jutro masz pierwszą terapię, odwiozę Cię i przywiozę.
-Już jutro? Tak szybko?
-Mhm. Im szybciej zaczniesz, tym szybciej skończysz. Jakby co, jestem na dole. - zamkną za sobą drzwi, zostawiając ją samą. Bała się jutra, tego, że nie da rady i zawiedzie Harrego. Była mu wdzięczna za wszystko co dla niej zrobił. Nie chciała go zawieść, ale wiedziała co ją czeka. Będzie musiała się otworzyć, ponownie. 
      Sophie siedziała na skraju łóżka Hope, zastanawiając się czy ją obudzić. Bredziła przez sen, łkając. Zaczęła ją łaskotać w stopy, śmiejąc się w najlepsze z jej nagłych, gwałtownych ruchów.
-Przestań. - warknęła, podnosząc się na łokciach. Blondynka odskoczyła jak oparzona.
-Mówiłaś i płakałaś przez sen.
-Znów mi się śnili. - westchnęła, a Sophie przybrała minę słuchacza.
-Co tym razem? Znów skakali z klifu, a ty miałaś wybierać, który przeżyje? - uniosła brwi.
-Gorzej. Śniło mi się, że zadzwonił do mnie Conor. Byłam pewna, że chce ze mną zerwać. Podał mi adres, pod który miałam przyjechać, a kiedy dotarłam, czekał na mnie. - usiadła na łóżku, opierając się o ścianę. -Wręczył mi kwiaty i zabrał w miejsce, o którego istnieniu nie miałam pojęcia. Wokół było mnóstwo świeczek, które idealnie oświetlały wszystko  żółtym światłem, bijącym od nich. Popłakałam się ze szczęścia.
-Do sedna. - przewała jej, niecierpliwiąc się. Hope zmierzyła ją zabójczym spojrzeniem i kontynuowała:
-Byłam szczęśliwa, tak mi się wydaje... Wyznał mi miłość, a ja nie wiedziałam co zrobić. Gapiłam się na niego i czekałam na kolejny ruch. Modliłam się by nie pytał mnie o nic, nie umiałam sklecić żadnego sensownego zdania... Pocałował mnie. Kiedy otworzyłam oczy nie było ze mną Conora. Zamiast patrzeć w niebieskie jako ocean oczy, patrzyłam w czekoladowe. Zamiast niego był... Zayn. Moje serce zrobiło koziołka, nie mogłam przestać się uśmiechać. Chciałam zapytać co on tu robi, ale nie dawał mi dojść do słowa. Patrzył na mnie tak... inaczej. Inaczej niż wszyscy.
-I? Co dalej?
-Nic. Obudziłaś mnie. - wzruszyła ramionami. -To było dziwne...
-Cholera. Mogłam cię nie budzić... Swoją drogą wczoraj myślałam, że to przypadek, że najadłaś się na noc, ale dwa dni z rzędu? Podobno sny to nasze skryte pragnienia... Tak mówią.
-To się raczej nie sprawdza, nie chcę by Conor wyznawał mi miłość...  - powiedziała, przyglądając się Sophie. Nie była zdziwiona ani zaskoczona. Spodziewała się tego.
-Może powinnaś zastanowić się nad tym co robisz? Z dnia na dzień angażujecie się coraz bardziej. On na pewno. Możesz swoim zachowaniem ranić nie tylko siebie, ale też osoby trzecie. Pomyśl o tym, że im dłużej to trwa, tym trudniej będzie Ci z tego wyjść.. Poza tym oszukujesz Conora. Po co z nim jesteś skoro nic do niego nie czujesz?
-Tego nie powiedziałam... - opadła na łóżko, zakrywając twarz poduszką. - Śnią mi się głupoty, bo za dużo myślę. - powiedziała głosem tłumionym przez poduszkę.
-O czym?
-Conor spytał, co bym zrobiła gdyby... no, gdyby Zayn nie był z Kate. Dlaczego o to spytał? dlaczego połowa naszych tematów to właśnie Zayn? Dlaczego on jest wszędzie?
-Pytasz o to mnie? Może po prostu to Ty jesteś przewrażliwiona... - uniosła brwi. -Chciałabym Ci pomóc, ale nie umiem. Nie jesteś ze mną szczera. Co więcej, nie jesteś szczera sama ze SOBĄ. Spróbuj to przemyśleć.
-Nienawidzę gdy rozmawiasz ze mną w ten sposób. Nienawidzę gdy masz rację. - rzuciła w Sophie poduszką, gdy wychodziła z pokoju. Ona jedynie pokiwała głową z dezaprobatą i wyszła.

                                                             ~*~

Dzisiaj krótko, bo nauka wzywa... ;<

Znów opóźnienie. Wszystko przez szkołę i zajęcia dodatkowe, niestety, to one są teraz najważniejsze.
Rozdział krótki, ale to chyba dlatego, że poprzednie były bardzo długie. xd

Popisaliście się! Pobiliście 11 komentarzy i to grubo! Dziękuję! ♥ Jesteście niesamowici i oby tak dalej! Mam nadzieję, że teraz też tak będzie, a może nawet lepiej! :) Nie zawiedziecie mnie, prawda? Liczę na was! xx

Mam teraz dosyć trudny okres, rzadko bywam na komputerze, dlatego nie wiem kiedy następny. ;<

Do następnego! ;*

Rozdział 13

      Śledziła z uwagą każdy nerwowy ruch Conora, wylewając przy tym morze słów. Przechadzał się po pomieszczeniu, w którym znajdowali się tylko oni. Nie ukrywał zdenerwowania, z resztą Hope również tego nie robiła. Kłócili się od dłuższej chwili, a że byli sami nikt im nie przeszkadzał, nie wtrącał się.
-Dlaczego mi tego po prostu nie powiedziałaś?!  – rzucił jej zimne spojrzenie. - Uniknęlibyśmy tym samym większości niedomówień.
-Nie mogłam. Obiecałam, że nie powiem. Gdyby prasa się o tym dowiedziała to byłby koniec. – powiedziała takim tonem, jak gdyby to było oczywiste.
-Nie ufasz mi?
-Po prostu dotrzymuje obietnic! – zbulwersowała się. -Nienawidzę gdy ktoś próbuje mnie kontrolować... Nie rób tego. Ja nie wypytuję Cię o to co z kim i kiedy robisz. To raczej Ty mi nie ufasz.
-Może i masz racje, ale nie widzę w tym nic dziwnego.. Przecież widzę jak On na Ciebie patrzy, a ty spędzasz tam większość czasu.
-Kto znowu? – westchnęła głośno, trochę zbyt głośno.
-Zayn. On jest wszędzie tam gdzie Ty. Nie zauważyłaś? – przewrócił oczami.
-Nie. Wiesz czemu? Nie zwracam na niego uwagi, niech sobie patrzy. On ma dziewczynę... – skrzywiła się na samą myśl o Kate.
-A gdyby nie miał? – uniósł brwi
-Myślę, że ta kłótnia nie ma sensu. Przepraszam za wczoraj. Nie gniewasz się już? – uśmiechnęła się, on zrobił to samo. - Biorę to za ''nie'' – wtuliła się w Conora, prowokując tym samym koniec kłótni.
      Z ogromną uwagą i skupieniem przyglądał się każdej wychodzącej z budynku osobie w poszukiwaniu Kimberly. Nie miał pewności co do tego gdzie ona się znajduje, mogła być dosłownie wszędzie. Każdą wychodzącą dziewczynę śledził wzrokiem. Niektóre z nich obracały się, czując jego spojrzenie przeszywające je na wskroś, inne nie przejmowały się tym, lub po prostu tego nie czuły. Kiedy po kilkudziesięciu minutach z budynku opuszczonej kamienicy nie wyszedł nikt prócz konserwatora, zostało mu tylko jedno wyjście. musiał pojechać w miejsce, którego obawiał się najbardziej.
      Piętrowy domek na obrzeżach miasta nie sprawiał żadnego wrażenie. Był po prostu kolejnym domem  wśród innych, podobnych do siebie. nie było w nim nic niezwykłego, czy choćby nawet przyciągającego uwagę. Stare rabatki zarosły trawą, a bluszcz pokrył balustrady balkonu. Małe podwórko, na którym z ulicy dostrzec można było niewiele, z powodu krzewów posadzonych przy drewnianym, zniszczonym płocie.
      Przyglądał się drzwiom domu, szukając kołatki, dzwonka lub czegokolwiek czym mógłby wydać dźwięk oznajmujący przybycie gościa. Nie znalazł. Zapukał kilkakrotnie, ale nie zyskał żadnej odpowiedz. Powtórzył czynność z podwojoną siłą, myśląc, że mogła nie usłyszeć za pierwszym razem, a drzwi same się otworzyły pod wpływem uderzenia. Delikatnie kopnął je, tak by mógł zobaczyć wnętrze domu. Poznał je. Był tu kilkanaście miesięcy temu, kiedy jeszcze wszystko było  w porządku, a rodzina, którą tworzyli mieszkańcy domu wydawała się być szczęśliwa. Różnicą były porozrzucane ciuchy, butelki i puszki po alkoholu oraz specyficzny zapach, jeżeli to czym zaciągał się w tym momencie Harry można było nazwać zapachem...

      Wślizgnął się do mieszkania, napotykając na swojej drodze puszki po piwie, towarzyszył mu przy tym charakterystyczny dźwięk ich zgniatania.

-Jest tu ktoś? – zawołał przesuwając kolejne „przeszkody” –Jest tu ktoś?! – krzyknął ponownie, ale znów nie dostał żadnej odpowiedzi. Obrócił się gwałtownie słysząc tłuczone szkło. Spojrzał pod nogi. To nie był on, a dźwięk nie niósł się z pomieszczenia, w którym się znajdował. Rozejrzał się dookoła. Głośne syknięcie przerwało mu podziwianie porozwalanych rzeczy.  Teraz już był pewien, że mu się nie wydawało.
-Kimberly? To ty? Gdzie jesteś? – biegał od pokoju do pokoju.  -Kim, do cholery! Wiem, że tu jesteś…  – wbiegł  na piętro. Po różnego rodzaju nalepkach na drzwiach z zakazami wchodzenia, których nie miał czasu czytać, rozpoznał, że to pokój dziewczyny. Nacisnął klamkę. Nawet nie drgnęły. Szarpnął mocniej. Zamknięte.
- Otwórz! – wrzasnął tak głośno, że aż sam siebie się przestraszył.
-Kto tam? – usłyszał cieniutki, ledwo słyszalny głos dziewczyny i odetchnął. Teraz miał pewność, że to właśnie ona, i nie natknie się na jej patologicznego ojca, który za nim nie przepadał. Z resztą z wzajemnością.
-To ja, Harry. – tym razem jego głos był łagodny i ciepły. W szybie drzwi widział rozmazaną postać dziewczyny, która zmierzał w jego kierunku, a po chwili wyłoniła się zza nich. Była ładna, ale bardzo zaniedbana. Krótkie, ciemnobrązowe włosy sięgały niewiele za ramiona. Wzdrygnął się widząc jej spuchnięte, jak się domyślał od płaczu oczy , pod którymi miała wory i powoli gojącego się siniaka. Na jej twarzy malowało się zmęczenie, a posiniaczone, chude ręce bezwładne opadały na szarą, powyciąganą bluzę dresową, w kieszeni której ukryła swoje dłonie. Spojrzał na nią ze współczuciem, przytulając ją. Zareagowała jak poparzona.
-Pokaż… - wyciągnął jej obandażowany nadgarstek.  -Co ci się stało? – szepnął z troską, odwijając brudny materiał. -Jesteś nienormalna? Nie boli Cię to? – skrzywił się widząc jej poturbowany nadgarstek.
-Boli. Ojciec mi to zostawił na pożegnanie. – zaśmiała się głucho.  -To i siniaka pod okiem. – dodała po czym wypuściła głośno powietrze.
-Zabiorę Cię do lekarza. Może wdać się zakażenie. Przebieraj się. – rozkazał, a ona obrzuciła go spojrzeniem przepełnionym kpiną. Dopiero po chwili dotarło do niego co kazał jej zrobić. Pociągnęła go delikatnie do pokoju i zamknęła za nimi drzwi na klucz.
-Drzwi do pokoju zamykasz, a dom? – zauważył.
-Były otwarte? Pewnie ojciec nie zamknął… Masz to o co Cię prosiłam? – usiadła na łóżku podciągając swoje patykowate nogi  pod brodę.
-Serio? To Cię teraz obchodzi? – prychnął.
-A co mnie ma obchodzić? Jestem narkomanką żyjącą tylko dlatego, że ktoś u góry nie chce pozwolić mi dołączyć do mamy. – powiedziała spokojnie, ale Harry przejął się jej słowami. Dała mu do zrozumienia,  że próbowała ze sobą skończyć. Sama myśl o tym, że mógłby ją zastać nie żywą, przerażała go. -Wybacz. To co u Harrego Stylesa z One Direction?

-Od kiedy jestem dla ciebie Harrym z One Direction? – odpowiedział pytaniem na pytanie, wprawiając ją w zakłopotanie. Nie wyczuł sarkazmu w jej słowach. Może dlatego, że podchodził do wszystkiego o wiele poważniej niż ona? Odnosił wrażenie, że w przeciwieństwie do niego, ona nie martwi się o swój los. Po prostu żyje dalej. Mimo tego miała takie same uczucia jak każdy inny w jej wieku, jak on, jak my wszyscy. Potrzebowała rozmowy, bliskości drugiego człowieka, jego ciepła, tego by mogła dla kogoś rano wstać, nie bojąc się, że spotka się ze swoim oprawcą – ojcem. Zeszła na złą drogę, nie umiejąc poradzić sobie z problemami, ale to nie znaczyło, że jej uczucia się zatarły.
-Przepraszam. – wyszeptała, zataczając kręgi placem na kolanie.
-Nie przepraszaj. Traktuj mnie jak dawniej.  Jestem wciąż tym samym Harrym co dawniej. – uśmiechnął się delikatnie.
-Wiem. Jesteś moim kobieciarzem. Zawsze wolałeś starsze. – parsknęła.
-Pozwolisz sobie pomóc? – usiadł obok niej, zmieniając temat. To nie był odpowiedni czas i miejsce na wspomnienia z dzieciństwa.
-Mi się nie da pomóc. Jestem niczym. Zerem bez przyszłości. Lepiej będzie dla wszystkich jeżeli umrę tu samotnie, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.
-Pójdziesz na odwyk. Wyjdziesz z tego… - złapał ją za dłoń.  –Pamiętasz jak blisko byłaś by wyzdrowieć? Teraz się uda. – dodawał jej otuchy.
-Harry.. –zaczęła, ale nie pozwolił jej skończyć.
-Spakuj najpotrzebniejsze rzeczy. Zamieszkasz ze mną i chłopakami, będziesz chodzić na odwyk. Będę Cię wspierać. – przerwała mu monolog, mocno go przytulając.
-To cholernie miłe, ale nie zamierzam ładować się z buciorami do waszego idealnego życia.
-Wcale nie jest idealne. Ludzie wiedzą o Nas tyle, na ile im pozwalamy. – uwolnił się z uścisku dziewczyny.
-tak, oczywiście. Oni wiedzą nawet kiedy idziesz zrobić siku. - przewróciła oczami. – chcesz mi pomóc? Daj mi ten pieprzony proszek, który zabierze mnie tam gdzie będę chciała…
-Zapomnij. Jedź ze mną, pomogę Ci. – powiedział błagalnym tonem. – Nie chcesz uciec od ojca, od złych wspomnień, od tego wszystkiego? Nie chcesz odpocząć?
-Nie  zamierzam patrzeć na litujące się nade mną twarze twoich przyjaciół. Co to, to nie. – zaprzeczyła ruchem głowy.
-Mają własne problemy… Sądzę, że w rozwiązaniu niektórych możesz im pomóc, i to bardzo. – Kim uniosła brwi, posyłając mu pytające spojrzenie.  -Jest u nas taki jeden kochaś. – zaśmiał się. – na razie nawala na każdym kroku, ale to za sprawą tego, że oboje mają charakterek.
-Mimo wszystko myślę, że nie ucieszą się z nowej lokatorki. Nie wiem czy umiała będę im pomóc.
-Oni są otwarci. – otworzył jej szafę, z której wyciągnął torbę podróżną i wrzucał do niej jej wszystkie rzeczy. Kimberly westchnęła pomagając mu. Nie wiedziała na co się pisze i bała się swojej decyzji. Ale w każdym momencie może tu wrócić.
                                                                  ~*~
Mamy 13 rozdział. Dodany z opóźnieniem, ale jest. Gdyby nie to, że nie mam u siebie internetu, pojawiłby się znacznie szybciej...

Wiem, że nie przepadacie za Conorem, to dlatego. że nie postrzegacie go w taki sposób w jaki ja to robię... xd Na wasze nieszczęście musicie się z nim pomęczyć. Wiem, że chciałybyście, a przynajmniej większość z Was epizody z Hope i Zaynem, ale wszystko w swoim czasie. :  ) Bądźcie cierpliwe.
Co do nowej postaci jaką jest Kimberly.. Pojawiła się nie bez powodu i mam nadzieję, że ją zaakceptujecie i polubicie, bo nie jest takla zła jak się wydaje. :) ( jej zdjęcie dodam gdy będę na swoim komputerze.) 

Dziękuję za komentarze! Liczę na więcej. ;* Może spróbujecie pobić stałą jedenastkę komentarzy? ( nie wliczam moich odpowiedzi. :)) ) Spróbujcie! Byłabym w niebo wzięta! To na prawdę cholernie dużo dla mnie znaczy, a każdy komentarz jest czytany. ;*

Z pytaniami odnośnie opowiadania zapraszam na ask.fm :) http://ask.fm/HotStuffNiall Możecie pytać anonimowo o dosłownie wszystko! :)

Staram się jak najlepiej i najszybciej odwiedzać i komentować Wasze blogi, teraz mi trudniej, ale to chwilowe. Tak więc, jeżeli czyjegoś bloga jeszcze nie czytałam, a chciałabyś żebym to zrobiła to zostaw adres w komentarzu, na pewno zajrzę. Ale nie chcę spamu, bo ja się angażuje, a ktoś skomentuje bym się odwdzięczyła. Co to, to nie. Tego nie lubię. ;//

Liczę na Wasze sugestie i pomysły co do dalszej fabuły w komentarzach. Może akurat traficie? A może mnie natchniecie? ;*

Do następnego! :)

Rozdział 12

      Mulat przechadzał się po pokoju Harrego, już od dobrej godziny, opowiadając mu jego własną przygodę z narkotykami. Chłopak słuchał go zafascynowany, z grymasem na twarzy i przerażeniem w oczach. Wiedział, że bez powodu mu tego nie opowiada, nie wiedział jednak, że on wie więcej niż myśli.
-Po co mi to mówisz? - spytał, starając się być jak najbardziej naturalnym, ale jego głos drżał.
-Powiem bez owijania w bawełnę. Wiem, że bierzesz. - powiedział Mulat na wdechu, przyglądając się mu. Uderzyła go fala gorąca i w mgnieniu oka stał się cały czerwony.
-Coś Ci się chyba pomyliło... - przełknął ślinę, podnosząc się do pozycji siedzącej.
-Harry, nie kłam. Doskonale wiesz o co mi chodzi. Po co to robisz? - spojrzał na niego z troską, kładąc mu rękę na ramieniu.
-Zostaw mnie! - Zayn nie krył zdziwienia. - Nie będę o tym gadał, nie ma o czym. Nie wiem kto Ci takich bzdur nawtykał. Odpuść sobie. Mało masz swoich problemów? - ruszył w kierunku drzwi.
-Po co kłamiesz? Przyjaźnimy się. Chcemy Ci pomóc, pozwól Nam. - starał się go zatrzymać.
-Nie potrzebuje Waszej pomocy! Zrozumcie to w końcu! Czy to takie trudne?! Nie będę z nikim, o niczym rozmawiał. - wyszedł trzaskając drzwiami, zostawiając sfrustrowanego Mulata samego. Nie tego się spodziewał. Może to właśnie przez to, że zaplanował sobie tą rozmowę tak go rozczarowała... Sądził, że powie mu dlaczego kupował narkotyki, jaki ma problem i razem spróbują go rozwiązać. Przeliczył się.
      Hope ciągnęła Conora za rękę z zawiązaną, czarną chustką na oczach. Śmiali się z samych siebie. Na jego miejscu powinna być ona. Niosąc w ręce wielki koszyk, potykała się  pomiędzy salwami śmiechu, o różnego rodzaju patyki i kamienie, lezące na drodze, po której stąpali.
-Daleko jeszcze? Zabijesz Nas. - zaśmiał się.
-Już niedaleko... - rozglądała się dookoła w poszukiwaniu odpowiedniego miejsca. -Jeszcze kawałek.
-Czy to koń? - spytał, gdy rozległo się rżenie.
-Może. - zachichotała, patrząc na zdezorientowaną minę chłopaka. -Dobra, koniec. - zatrzymała się, po czym odwiązała mu chustkę. Przymrużył oczy, chroniąc je przed oślepiającym go światłem.
-Niespodzianka! - krzyknęła obracając się w okół własnej osi.
-Co My tu robimy? - zdziwił się, widząc stadninę koni.
-Piknik. - wskazała na koszyk, który jeszcze chwile temu miała w ręku, teraz stał obok kocyka. Wyszczerzyła się i usiadła, po czym chłopak zrobił to samo. Rozmawiali co chwilę wybuchając śmiechem, który niósł się echem po pobliskim lesie.
-Idziemy się ścigać? - uniosła brwi.
-Ścigać? Nie za dobrze biegam... - położył się, spoglądając na nią.
-Nikt ci nie każe tego robić... - wstała i podała mu rękę. Kiedy ten nie zareagował, zaczęła biec.
-Poczekaj! - zerwał się z miejsca i zaczął ją gonić. Długo to nie potrwało. Zatrzymała się pod swoim celem. Po chwili pojawił się za nią Conor. Przerzucał wzrok z Hope, na stadninę koni. Nie zeszło długo, a znów był ciągnięty.
-Zwariowałaś? Nie wsiądę na konia. - oznajmił, gdy ta zakładała siodła.
-Wsiądziesz, wsiądziesz. Ja musiałam śpiewać, Ty musisz się przejechać. Spokojnie, pojadę z Tobą. - poklepała go po ramieniu. Pomogła mu wsiąść w miedzy czasie zapewniając, że nic im się nie stanie. Cieszyła się, że znów jeździ konno. Odkąd przyjechała do Londynu nie miała okazji tego robić. Tęskniła jednak za swoim koniem. Był dla niej wyjątkowy i jedyny w swoim rodzaju. Pozwalał jej wyżywać się jeżdżąc całymi dniami, gdy tego potrzebowała. Kochała go do takiego stopnia, że niektórzy uważali ją za nienormalną. Nie przejmowała się tym.
-Hope, telefon! - krzyknął Conor.
-Odbierz. - odpowiedziała bez namysłu, bawiąc się z koniem. Chwilę później przyszedł do niej ze skwaszoną miną. - Kto to? - wypowiedziała bezgłośnie. Nie odpowiedział, oddał jej telefon, obserwując jak oczy dziewczyny robią się coraz większe.
-Muszę jechać do chłopców. - wypowiedziała niemal szeptem.
-Wiedziałem. - westchnął.
-Zayn dzwonił. Musze im pomóc, obiecałam im. Nie moge ich teraz olać, jestem im potrzebna...
-Idź. - odpowiedział szybko, patrząc w dal.
-Przepraszam... Idziesz ze mną?
-Nie, posiedzę tutaj jeszcze. - chwyciła torebkę i zaczęła biec w kierunku samochodu. Nie zastawiała się na tym, że zostawia go samego, na środku polany. Jedyne nad czym się zastanawiała to to, dlaczego Zayn sobie nie poradził. Była przekonana, że da rade.
      Jak burza wpadła na podwórko chłopców, naciskając wiele razy dzwonek. Po chwili usłyszała kroki, po czym zza drzwi wyłonił głowę Liam.
-Cześć. - posłała mu delikatny uśmiech. Od razu ją wpuścił i pokierował na górę, gdzie w pokoju z otwartymi drzwiami siedział, a właściwie to leżał na łóżku, Zayn. Zapukała we framugę, a on raptownie się podniósł.
-Jestem. - powiedziała zestresowana. - Gdzie On jest?
-Zaprowadzę Cię. - przepuścił ją w drzwiach i jak obiecał, zaprowadził do Harrego.
      Siedział obok łóżka, z nogami podciągniętymi pod brodę i słuchawkami w uszach. Dostrzec można było jedynie jego bujne, kasztanowe loki. Podeszła i ukucnęła przed nim. Przestraszył się.
-Co ty tu robisz? - spytał zdziwiony.
-Przyszłam pogadać.
-Coś się stało?
-Tak. Jak się pewnie domyślasz, chodzi mi o Ciebie. - usiadła obok niego. -Obiecaj, że będziesz ze mną szczery. Obiecujesz? - przytaknął,  a ona kontynuowała. -Wiem, że kupowałeś narkotyki. widziałam Cię. Harry, martwię się o Ciebie.
 -Skąd to wiesz? Kto Ci takich bzdur naopowiadał? Rozmawiałaś z Zaynem, on też to samo mi dziś powiedział. Nie masz powodu do zmartwień, naprawdę. - spuścił głowę. Nerwowo przeczesał swoje bujne włosy, podnosząc wzrok.
-Jak to nie? Kupowałeś narkotyki... Widziałam Cię. Nie pytaj jak to się stało... - spojrzała mu w oczy. Były smutne, inne niż zwykle. Na twarzy nie było tego uśmiechu, za którym szalały nastolatki. Nikt się nie uśmiechał.
-To ty uciekałaś.. To twój telefon dzwonił... - powiedział do siebie. - Nie chcę o tym rozmawiać. - dodał po chwili.
-Harry, zrozum chcę Ci pomóc. Wszyscy tego chcemy. Nie rozumiesz, że to może niszczyć zespół? -  Harry natychmiastowo zrzucił rękę Hope z ramienia, którą próbowała tam położyć, jak gdyby go parzyła. Wstał z ziemi i oparł się o biurko, patrząc w jakże fascynującą podłogę.
-Nagle Cię tak obchodzi nasz zespół? - parsknął. -Powiedz po prostu, że to Oni Cię tu ściągnęli..
-Posłuchaj. Prawdopodobnie zepsułam mój związek, tylko dlatego, że tu przyjechałam. Nie wyjdę stąd dopóki nie dowiem się prawdy. Nie zamieniaj się w rozpieszczoną gwiazdkę, która myśli jedynie o swojej dupie. Mogłabym siedzieć z założonymi rękoma i olać to co widziałam tamtej nocy lub powiedzieć o tym Paulowi. - wylewała z siebie potok słów, bacznie obserwując Harrego, który ani drgnął.
-To był tylko raz. Jeden, jedyny. - wyszeptał.
-Wyglądaliście jakbyście się znali nie od dziś. Proszę Cię, nie kłam. - powiedziała błagalnym tonem.
-Te narkotyki nie były dla mnie. Moja stara znajoma ich potrzebowała, musiałem jej pomóc, nie moglem jej zostawić z problemem. Nie powiedziałem tego, bo chłopcy by mi nie pozwolili. - wyznał.
-Nie pomyślałeś o tym, że razem byśmy wymyślili jakiś logiczny sposób by jej pomóc? - odezwał się dotychczas milczący Zayn.
-Nie. Ostatnio cały czas się kłóciliście. Po co miałem jeszcze Wam o tym mówić. Kazalibyście mi ją olać i jeszcze byście się na mnie darli. - wzruszył ramionami. Miał trochę racji, którą Zayn w głębi duszy mu przyznał.
-To nie zmienia faktu, że kupowanie narkotyków dla Niej jest nie w porządku. Kupienie jej tego świństwa tylko pogorszy sprawę. Myślałeś o odwyku? - zmieniła temat, nie chcąc drążyć poprzedniego.
-Była na odwyku przez bardzo długi czas, była już prawie zdrowa. Przestała chodzić na terapie w momencie, gdy Jej ojciec zaczął ją bić i próbował zgwałcić. Jej mama tego nie wytrzymała i popełniła samobójstwo. Uciekła z domu, odnalazła mnie i resztę historii już znacie. - ukrył twarz w dłoniach. Zayn i Hope zaniemówili. Nie wiedzieli co powiedzieć.
-M-może niech z Nami zamieszka? - przerwał chwilę ciszy Zayn. - Będziesz mógł ją pilnować, odprowadzać na terapie, czy coś. - dodał po chwili.
-Dlaczego ja wcześniej o tym nie pomyślałem? - jego oczy rozbłysły, pojawiły się w nich małe, skaczące iskierki, ale po chwili mina mu zrzedła. -Są jedynie dwa problemy. Pierwszy - czy chłopcy się na to zgodzą? Drugi - Ona się nie zgodzi. Znam ją. Będzie się broniła rękami i nogami, albo ucieknie i zaszyje się nie wiadomo gdzie.
-Chłopców postawicie przed faktem dokonanym, nie będą mieli nic do gadania. Twoja w tym rola, aby Ją tu sprowadzić. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo. Użyj swojego uroku osobistego. - puściła mu oczko, a jego kąciki ust delikatnie się uniosły.

                                                            ~*~
Za nami 12, jak wrażenia? :)

Co będzie dalej? Coś będzie miało swój koniec, a coś początek? Jak myślicie? :)

Znów ktoś nowy. ;) Tym razem dziewczyna. Myślicie, że namiesza, czy raczej pomoże?

Nie lubicie Conora. Haha. Zobaczymy jak ich losy się potoczą.. ;)

Czekam na Wasze sugestie w komentarzach. ;) Są na prawdę mile widziane.

Dziękuję za komentarze. ;* Zmobilizowały mnie, znalazłam czas by napisać rozdział. ;)

Zapraszam do komentowania. Może zaskoczycie mnie i pod tą notką pojawi się więcej komentarzy, niż poprzednio? Byłoby naprawdę miło. :D

Znów zmienił się wygląd bloga. Kolejnych zmian nie przewiduję, ale kto wie. xD

To by było na tyle. ;)

Do następnego! ;*

Rozdział 11

       Twoje zaproszenie jest nadal aktualne? Moglibyśmy dziś do ciebie wpaść... Udało mi się ich przekonać. Liam xx

Jak najbardziej. Kiedy tylko chcecie. Hope

  

      Wystukała na klawiaturze wiadomość, po czym wysłała. Czekała ją dość trudna rozmowa. Układała sobie w głowie jej przebieg, to co im powie, ich reakcje, zachowanie. Całe przedpołudnie o tym myślała. Musiała to dobrze rozegrać, tak by nie powiedzieć za dużo i o czymś nie zapomnieć. Przerażał ją sam fakt, że będzie musiała z nimi wszystkimi rozmawiać, a oni będą jej słuchać. Znała swoje słabości, bardzo się w taki sytuacjach denerwowała, zwłaszcza jeżeli jej na czymś zależało. W tym  wypadku na kimś, na Harrym. Na jego szczęściu i dobru. Obiecała sobie, że mu pomoże. Nawet jeśli będzie mieć przeciwko sobie cały świat. Zrobi to. Wiedziała jednak, że może liczyć na pomoc ze strony chłopców. Przyjaźnili się, byli jak bracia i nie wyobrażała sobie, by teraz, od tak go olali i zostawili ze swoim problemem. Nie byli aż tak puści i popsuci sławą. Nie do tego stopnia... 

-To niedorzeczne. - szepnęła do siebie. Sophie podniosła głowę z nad magazynu i rzuciła jej pytające spojrzenie.

-Co masz na myśli? 

-Wszystko. Całą tą sytuację. Dlaczego nie jestem jak Ty i nie siedzę na tyłku tylko pcham się w kłopoty? - przykryła sobie twarz poduszką.

-Hope, nic nie dzieje się bez powodu. Wszystko do czegoś prowadzi. Bo wszystko zaczyna się od czegoś...

-Justin Bieber. - uśmiechnęła się, gdy Sophie przytakiwała. Rozmowę przerwał im dzwonek do drzwi. -To chłopcy... Otworzę. - ruszyła w ich kierunku. Głośno wypuściła powietrze z płuc, ciągnąc za klamkę. 

-Cześć. - uśmiechnęła się, na co oni o dziwo odpowiedzieli tym samym. -Wchodźcie. - otworzyła szerzej drzwi, pozwalając im wejśc.

-Spokojnie. To tylko my. - Niall złapał ją za trzęsącą się rękę, ale równie szybko ją puścił. Zayn cisną w niego błyskawicę. Hope przeleciała po nich wzrokiem.

-Harrego nie ma. Miał coś do załatwienia. - wzruszył bezradnie ramionami Liam.

-Może to nawet lepiej. Chłopcy to Sophie. Sophie to Louis, Niall, Zayn i Liam. - przedstawiła im stojącą przy blacie dziewczynę.

-Cześć. - wyszczerzyli się do niej.

-Hej. - odpowiedziała im tym samym, pokrywając się rumieńcem. -Nie będę Wam przeszkadzać. Jakby coś, krzycz. - zwróciła się do Hope i znikła za ścianą salonu.

-Kawy, herbaty?

-Ja chcę herbatę. - rozsiadł się wygodnie w fotelu Niall.

-To cztery razy herbata. - uśmiechną się Liam.

-Szczerze mówiąc trochę się zdziwiliśmy gdy Liam powiedział, że chciałaś się z Nami spotkać. - oznajmił Louis po chwile milczenia, oglądając zdjęcia ustawione na kominku.

-Ja... muszę Wam coś powiedzieć. - postawiła szkanki na stole, które chwilę później trzymali w rękach chłopcy. -Właściwie to mam dwie sprawy. Nie jestem głupia, widzę, że coś między wami nie gra. Nie tak zachowywaliście się w Alfold. O co Wam poszło, hmm? - spojrzała na nich, oczekując odpowiedzi.

-Raczej o kogo... - powiedział Liam i upił łyk ciepłej cieczy. 

-Chyba mi nie powiecie, że o dziewczynę... - zachichotała.

-Bingo! - krzyknął Lou nie zważając na złowrogie spojrzenia Mulata i Blondyna.

-Okey, posłuchajcie mnie obaj. Nie bądźcie dziecinni. Przestańcie. Nie jest tego warta...

-I kto to mówi... - prychnął Niall. To Ty chcesz urwać kontakt tylko i wyłącznie przez Zayna. - oczy wszystkich zwrócone były nie na Nialla, a na Hope, która nie patrzyła na nich. Spuściła głowę jak dziecko, które coś przeskrobało. Z nich wszystkich najbardziej zdziwiony był Zayn. Głupio się poczuł. Nie wiedział, że to właśnie o tym rozmawiali gdy ich zobaczył.

-Tłumaczyłam Ci to już, Niall... 

-Ale ja dalej tego nie rozumiem. I wiesz co? To o Ciebie się pokłóciliśmy! - powiedział zdenerwowany. -O Ciebie, o Was, o tą całą szopkę z Wami związaną...

-Co? Dlacze...

-Nie możecie po prostu pogadać jak dorośli? Zawsze będziecie tak się do siebie zwracać. Myślałaś, że urwiemy z Tobą kontakt i będziesz miała spokój? Zapomnij. - jego słowa bardzo ją dotknęły. Powiedział na  głos coś, czego ona nigdy nie chciała usłyszeć, broniła się przed tym. Odpędzała od siebie myśli z tym związane.

-Nie chcę się kłócić. Nie po to Was tu zaprosiłam. Obiecajcie, że się pogodzicie. - przełknęła ślinę. -Nie powinniście się kłócić, zwłaszcza o kogoś takiego jak ja..

-Ale pogadacie kiedyś? - upewnił się Niall.
-Pogadamy... - odezwał się pierwszy raz Zayn.
-Trzymam Was za słowo, nie odpuszczę. Hope, możesz zapomnieć o tym, że się nas pozbędziesz. Znamy Twój adres. Będziemy teraz Cię częściej nachodzić... - zaśmiał się delikatnie.
-Chyba nie będę miała wyboru. To raczej Wy będziecie mnie częściej znosić... - przyglądała się im przez chwilę, siadając na przeciwko kanapy zajętej przez chłopców. Teraz czekała ją trudniejsza cześć rozmowy. Ręce zaczęły się jej pocić, a serce waliło jak szalone. Momentalnie zabrakło jej języka w buzi. Nie pojmowała tego, miała jedynie powiedzieć im o Harrym. Nic więcej. Czy to było aż tak trudne?
-Hope, masz gościa. - w pokoju pojawiła się Sophie. Nie sama. Obok niej stał Conor, który przyglądał się chłopcom ze zdziwioną i zawiedzioną miną. Hope stała osłupiała. Nie wiedziała co zrobić. Dopiero gdy chłopak złożył na jej ustach delikatny pocałunek, ocknęła się.
-C-cześć. - powiedziała zakłopotana. Spoglądając na chłopców z dość dziwnymi minami. Nie wiedzieli, że kogoś ma. Skąd niby mieli wiedzieć? Odchrząknęła, po czym przedstawiła ich sobie nawzajem. Conor był wyraźnie rozczarowany, zdziwiony i zazdrosny. W końcu nie codziennie spotyka się 4/5 członków sławnego boysbandu u swojej dziewczyny, w dodatku spokojnie sączących to, co Brytyjczycy kochają - herbatę. Miał żal do Hope, a ona nie do końca wiedziała dlaczego.
-Pójdę do Antha, nie będę Wam przeszkadzał. - powiedział po czym wyszedł. Spojrzała na Sophie. Patrzyła na nią dziwnym wzrokiem, z którego nie dało się nic wyczytać.
-Dziś środa. - przygryzła wargę, jak to miała w zwyczaju gdy się denerwowała. Obróciła się na pięcie i wyszła. Jej słowa były jak kubeł zimnej wody wylany na głowę. Ten dzień Hope miała spędzić z Conorem. Obiecała mu, nie dotrzymała obietnicy. Zapomniała. Najnormalniej w świecie zapomniała, że była umówiona z własnym chłopakiem. Wystawiła go. Wiedziała jak się czuł. Ona też tego doświadczyła kilka razy. Na dodatek zrezygnowała ze spotkania z nim, dla... No właśnie, dla kogo? Dla niej to byli znajomi, nawet nie przyjaciele. A dla niego? Co on mógł sobie pomyśleć widząc ich z nią...
-Cholera! - rzuciła nie zastanawiając się. -Jaka ja jestem głupia... - Niall nie zastanawiał się długo. Jego sile ramiona oplotły kruchą dziewczynę, która teraz wydawała się być zupełnie bezbronna, podatna wszystko. Inna niż zawsze.
-Wszystko będzie dobrze. - nie rozluźniał uścisku.
-Kiedy? Gdy wszystko stracę? - odciągną ją na długość swoich ramion i spojrzał w oczy. Chciał z nich wyczytać odpowiedź na swoje wszystkie pytania. Miał ich wiele. Wszyscy mieli. Tak na prawdę wiedzieli o niej tylko to, że jest siostrzenicą Paula, i spała z Zaynem. Gdy ten otwierał usta by zadać jej pytanie, momentalnie otrząsnęła się i wyrwała z uścisku. Jak gdyby wstąpiły w nią nowe siły. Była silna, a może tylko udawała? Może nie dawała rady z tym wszystkim i w rzeczywistości było o wiele gorzej niż inni myśleli?
-Harry. - odwróciła się do reszty, nabierając powietrza. -Czy on często Wam tak ucieka? Znika bez słowa? - zapadła cisza. Wpatrywali się w nią z niedowierzaniem. Jeszcze chwile temu mało brakowało, a wypłakałaby się Niallowi w ramię, a teraz stała przed nimi zdeterminowana, czekając na odpowiedź. Była silna, a może po prostu dobrze udawała...
-Nie. To znaczy ostatnio częściej mu się to zdarza. Nie mówi gdzie idzie, po prostu wychodzi. - westchnął Louis.
-A przedwczoraj? W ten dzień, w którym u Was byłam. Gdzie był wieczorem?
-Nie wiem... - oznajmił znów Lou ze zdenerwowaniem w głosie. Zastanawiało go to, skąd ona wiedziała, że go nie było. Nie brał pod uwagę tego, że jest sławny. Wiedział, że na nią to nie działa. Nie była jedną z tych. które śledzą każdy ich krok.

-Widziałam Go. - powiedziała szybko. -Ja... Poszłam na spacer. Było późno. Zgubiłam się i szukałam kogoś kto mógłby mi pomóc wrócić.
-W nocy? Sama? Jeszcze powiedz, że w jakiejś starej, zapomnianej dzielnicy.. - odezwał się Zayn.
-Tak. W nocy. Sama. A w ogóle co cię to obchodzi? - spojrzała na niego pytająco. Miała racje, nie powinno go to obchodzić, a jednak...
-A gdyby Cię ktoś zgwałcił? Nie oglądasz telewizji? - odpowiedział pytaniem na pytanie. Hope prychnęła.
-Ha! Przejąłbyś się tym? - skrzyżowała ręce na piersiach.
-Nie zaczynajcie! Będę obecny przy tej waszej ''rozmowie''. - przerwał im wymianę zdań Blondyn. -Harry, wróćmy do Harrego.
-Więc jak szłam w nocy w starej i zapomnianej dzielnicy... - wypowiadała te słowa z naciskiem na przymiotniki, patrząc na Mulata, który tylko przewrócił teatralnie oczami. - Natknęłam się na kamienicę, w której się świeciło światło. Poszłam tam, ale nie poprosiłam o pomoc. Przestraszyłam się dwóch mężczyzn będących tam. Mieli broń. Poczekałam chwile i doszedł do nich trzeci. To był Harry. On... kupował.... Kupował narkotyki.
-Co robił?! - wrzasnął Liam, wytrzeszczając oczy.
-Jesteś pewna? - spytał ze spokojem Zayn. Wyglądało to dziwnie, on jeden zachował spokój, reszta panikowała.
-Nie do końca. Musiałam uciekać, bo Paul zadzwonił i jeden z nich zaczął mnie gonić. Jestem prawie pewna, że to był Loczek. Zapłacił im i dostał to co chciał. Tyle widziałam.
-Przecież On rozwali nasz zespół! Zniszczy to nad czym pracowaliśmy przez te dwa lata! - zbulwersował się Louis.
-Nie ma co z kasą robić, czy co?! - dołączył do Louisa Niall.
-Może ma problemy. - powiedzieli w tym samym momencie Zayn i Hope, co dostrzegł Mulat i delikatnie się uśmiechną. Miał szczęście. Nikt nie zauważył.
-Rozmawialiście z nim? Tak szczerze...
-Nie. Zachowywał się normalnie, jak zawsze. - zamyślił się Liam. -Musimy z Nim pogadać zanim zrobi coś na prawdę głupiego. - poderwał się z miejsca.
-Nie. Stój. Nie róbcie niczego pochopnie, bo nic nie powie. - zatrzymała go.
-Ja z Nim porozmawiam. Wiem jak to zrobić. Nie dzisiaj. - zaoferował się Zayn. -Mam Mu do opowiedzenia pewną historię... - jedynie Liam wiedział o co chodzi, znał tą historię. Nikt nie zamierzał zagłębiać się w szczegóły.
-Hope, dzięki. Dzięki, że nie powiedziałaś nic przy Paulu, On by Nas zabił...
-Może nie wyglądam, ale nie jestem taka głupia. Zanim zaczą pracować z wami miałam Go w domu cały czas. Wiem co przeżywacie.
-Na prawdę, jestem Ci cholernie wdzięczny. - przytulił ją Louis. - Co ten Harry wyprawia... - szepnął do siebie.
-Dzwońcie do mnie o każdej porze dnia i nocy. Zawsze przyjadę i pomogę, jeżeli będzie trzeba. - odprowadziła ich do drzwi, nikt nie miał ochoty na sztuczny uśmiech, na pożegnanie. Darowali go sobie.

       Weszła do pokoju Antha, i od razu poczuła wzrok wszystkich na sobie. Poprosiła Conora by z nią po rozmawiał. Zgodził się bez wahania.
-Przepraszam. Wiem, zawaliłam, ale za to jutrzejszy dzień jest zarezerwowany dla mnie. Spędzamy go razem. To ja Cie zabieram. Niespodzianka. - puściła mu oczko. - Zgadzasz się? - nie odpowiedział, uśmiechnął się szeroko, ukazując szereg białych zębów, po  czym ją przytulił.

                                                              ~*~
Mamy 11. :) Kiedyś myślałam, że ta historia zakończy się szybciej, w mojej głowie wszystko działo się szybko. xd  Dzisiejszy rozdział jest dłuższy. :) Ale nie o tym chciałam....

Jak myślicie będzie w ogóle jakaś rozmowa? Może Niall zapomni lub to los spłata figla i stanie się coś nieoczekiwanego? A może wręcz przeciwnie, wszystko się poukłada i sielanka? :) Mogę Wam jedynie powiedzieć, że nic nie mogę powiedzieć. ;x To było epickie. xd

Za to wy możecie snuć sugestie, co do przebiegu akcji, historii z Harrym i całej reszty. :) Bardzo miło czyta mi się te dłuższe komentarze, za które na prawdę BARDZO dziękuję.  Motywują mnie, a teraz, w roku szkolnym motywacja jest potrzebna bardziej niż kiedykolwiek. Dziękuję również, za te krótkie. ;* Dziękuję, że ktoś w ogóle czyta moje wypociny. :)

A właśnie, usunęłam, a raczej wyłączyłam weryfikacje obrazkową przy dodawaniu komentarzy, (mój zapłon. -.- ) także moje kochane Anonimki mogą komentować bez obaw, na co bardzo liczę. ;)

Pytania do mnie, odnośnie opowiadania, lub czego chcecie >>TU << bądź na mój TWITTER ;) Zapraszam, nie gryzę. Nie bójcie się, walcie śmiało co Wam leży na sercu. :D

Dziękuję za 16 obserwatorów! Kocham Was wszystkich! ;*

A na koniec, coś co na pewno każda słyszała i widziała milion razy, ale co tam. Uwielbiam tą piosenkę. Są tam moi starzy, kochani chłopcy. Niall w okularach = *___*

Do następnego! :)